Jerzyna obficie występuje w zagajnikach, na poboczach dróg i szos, na obrzeżach upraw i na nieużytkach. Często porasta tereny ruderalne. Rośliny tego typu produkują ogromne ilości nektaru, który określa jego właściwości organoleptyczne.
BARWA
Miody te charakteryzuje ciemne zabarwienie (podobne do spadzi iglastej, choć nie tak intensywne), zmieniające się w ciemno bursztynowe w czasie krystalizacji.
SMAK i AROMAT
Posiadają wyraźny, słodki smak, z silnym posmakiem i aromatem leśnych owoców oraz wyczuwalnej kwas kwaskowatości charakterystycznej dla jeżyny i maliny leśnej.
SKŁAD i ZASTOSOWANIE
Jeżyny są bogate w antocyjany, czerwone, niebieskie i fioletowe barwniki roślinne. Zmniejszają one kruchość naczyń krwionośnych, poprawiając ukrwienie oczu i polepszając jakość widzenia. Owoce jeżyny zawierają antocyjany i garbniki, które posiadają działanie bakteriobójcze i własności antybiotyczne. Jeżyna reguluje przemianę materii, działa wykrztuśnie oraz moczopędnie. Sok z owoców jeżyn działa przeciwgorączkowo. Herbatki z owoców i liści mają działanie wzmacniające organizm, działają uspokajająco. Jeżyny zawierają między innymi cukry, kwasy organiczne, prowitaminę A, witaminy z grupy B, B9, witaminę C, pektyny, garbniki, flawonoidy, kwas cytrynowy, barwniki antocyjanowe, związki mineralne potasu, wapnia i magnezu. Dzięki pestkom mają sporo błonnika i podobnie jak maliny, są dobrym źródłem miedzi i żelaza. Jeżyny ze wszystkich owoców zawierają najwięcej witaminy E, zwanej witaminą młodości.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Wyciąg z jeżyn zalecany jest w przeziębieniach jako środek wykrztuśny, oraz stanach gorączkowych. Owoce jeżyn są stosowane w diecie dla dzieci, mają właściwości regulujące trawienie, wzmacniające i uspokajające. Jeżyny posiadają właściwości lecznicze ściągające, przeciwbiegunkowe, przeciwbakteryjne, przeciwzapalne, moczopędne, poprawiające przemianę materii. Owoce jeżyn poleca się w leczeniu anemii, w celu regulacji pracy przewodu pokarmowego, w okresie rekonwalescencji po ciężkich chorobach. Owoce pozytywnie wpływają na pracę przewodu pokarmowego, ze względu na właściwości uspokajające, wskazane są też w zaburzeniach nerwowych. Odwar z liści działa napotnie, stosowany jest w przeziębieniu i anginie. Przynosi ulgę w przypadku nieżytów górnych dróg oddechowych. Ten sam odwar leczy również krwawą biegunkę. Sok z jeżyn działa również napotnie i wykrztuśnie. Zalecany jest więc przede wszystkim w przeziębieniach oraz stanach gorączkowych. Warto sięgnąć po niego także w celu zwalczenia biegunki lub mdłości, złagodzenia bólu występującego przy zapaleniu jelita oraz w potrzebie obniżenia poziomu kwasów żołądkowych. Sok z jeżyn pomoże także w pokonaniu zgagi. Łagodnie regulują przemianę materii i ułatwiają usuwanie z moczem toksycznych metabolitów. Można ją stosować w zaburzeniach przemiany materii, złym trawieniu, w schorzeniach nerek i pęcherza moczowego. Zewnętrznie stosuje się w postaci okładów na rany i owrzodzenia oraz do płukania jamy ustnej i gardła. Również do kąpieli w świądzie skóry, wyprysku i trądziku.
Miód Konicznynowy
To stosunkowo rzadka odmiana miodu. Zazwyczaj występuje jako składnik miodu wielokwiatowego, jednak przy sprzyjających warunkach pogodowych jest możliwe uzyskanie czystego miodu koniczynowego.
BARWA
W stanie płynnym posiada barwę słomkowożółtą, a po skrystalizowaniu jasnożółtą. Miód z koniczyny czerwonej jest jaśniejszy i dłużej pozostaje w stanie płynnym. Po skrystalizowaniu jest prawie biały.
SMAK i AROMAT
Smak bardzo słodki, łagodny, ale nieco mdły. Ma wyraźny, niespotykany w innych miodach, kwaskowaty posmak, powoduje lekkie pieczenie, charakterystyczne właśnie dla miodu koniczynowego.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Miód koniczynowy działa wykrztuśnie, uspokajająco, posiada właściwości moczopędne i przeciwzapalne. Stosuje się go w zapaleniu oskrzeli i biegunkach.
Miód Ogórecznikowy
Ogórecznik lekarski (dawniej nazywany miodówką ogrodową lub boraczem), to przedstawiciel rodziny szorstkolistnych, cały jest pokryty drobnymi szorstkimi włoskami. Jest rośliną jednoroczną pochodzącą z obszaru Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej. Dorasta do około 60 cm wysokości. Do Europy ogórecznik trafił w pierwszej kolejności na Półwysep Apeniński za pośrednictwem kupców arabskich. Wierzono, że dodaje odwagi i wprawia w dobry nastrój. Do dziś dnia dziko rośnie w południowej Hiszpanii i krajach śródziemnomorskich. Polecany szczególnie dla dzieci i osób preferujących miody delikatne oraz osób z problemami żołądkowymi.
BARWA
Kolor tego miodu jest bardzo zróżnicowany, od piaskowego, przez blado-żółty, aż po krystaliczny złoty.
SMAK i AROMAT
Miód z ogórecznika charakteryzuje się niezwykłą delikatnością i neutralnym miodowo-woskowym aromatem.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Współcześnie potwierdzono badaniami naukowymi jego wpływ na wzrost produkcji adrenaliny i działanie pobudzające oraz moczopędne, przeciwgorączkowe i przeciwzapalne. Stosowany jest także przy nerwicach i depresji, bezsenności, złej pracy wątroby i nerek, przy miażdżycy i wysokim cholesterolu. Jego działanie napotne sprzyja usuwaniu z organizmu szkodliwych produktów przemiany materii. Jeden z nielicznych miodów, w którym dopuszcza się naturalnie wysokie stężenie sacharozy.
Miód Lipowy
Lipa, nazywana przez pszczelarzy królową pożytków miododajnych, kwitnie na przełomie czerwca i lipca, dostarczając wtedy cennego pożytku pszczołom, dzięki czemu miód jest tak czysty i posiada najprzyjemniejszy aromat. Pozyskiwany miód uważany jest za jeden z najlepszych odmianowych miodów nektarowych. Jednak uzyskanie czystego miodu w naturalnych warunkach jest dość trudne, a wszystko to za sprawą faktu, że lipa jest drzewem stosunkowo rzadko spotykanym w naszym kraju i bardzo trudno jest odnaleźć większe skupiska drzew, szczególnie rosnących w sprzyjających warunkach, czyli z dala od spalin samochodów.
Barwa i intensywność smaku jest uzależniona od rejonu, z jakiego pochodzi.
BARWA
Miód lipowy w stanie płynnym ma barwę od zielonkawo-żółtej do jasno-bursztynowej – pozyskiwany później ma barwę brązową. Po skrystalizowaniu zmienia zabarwienie na biało-żółte do złocistożółtego. Pod względem konsystencji i barwy miód lipowy w stanie płynnym przypomina olej rycynowy. W wyniku krystalizacji przyjmuje postać drobnoziarnistą, niekiedy krupowatą.
SMAK i AROMAT
Miód lipowy charakteryzuje się zapachem przypominającym zapach kwiatu lipy oraz smakiem lekko ostrym, często gorzkawym. Właśnie ten smak lekko szczypiący w język jest znakiem rozpoznawczym tego gatunku miodu.
SKŁAD i ZASTOSOWANIE
W skład miodu lipowego wchodzą związki występujące w kwiatach lipy: olejek eteryczny, flawonoidy, glikozyd, garbniki, związki goryczowe, saponiny. Odznacza się wysoką aktywnością antybiotyczną. Substancje zawarte w kwiatach lipy mają działanie wykrztuśne i napotne, co jest pożądane w przypadku infekcji gardła i chorobach przeziębieniowych. Dzięki dużej zawartości olejków eterycznych niszczy drobnoustroje występujące na błonach śluzowych dróg oddechowych, zwłaszcza nosa i gardła. Zanotowano szczególnie silne działanie na bakterie gronkowca, paciorkowca, coli oraz grzyby drożdżoidalne chorobotwórcze dla człowieka. Do dziś dnia stosowany jako naturalny środek leczenia oraz łagodzenia objawów grypy i przeziębienia. Warto pamiętać, że lecznicze właściwości miodu, podobnie jak i witamina C z cytryny, mogą ulec zniszczeniu jeśli dodamy go do bardzo gorącej wody czy herbaty. Należy pamiętać aby nie dodawać go do wrzątku, ale po dłuższej chwili, kiedy temperatura płynu nieco się zmniejszy.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Miód lipowy polecany jest w chorobach serca i układu krążenia. Działa łagodnie moczopędnie, likwidując obrzęki oraz nieznacznie obniża ciśnienie tętnicze krwi. Zawarte w nim olejki eteryczne wywierają łagodne działanie rozkurczające i uspokajające, co jest szczególnie cenne u osób z chorobami serca i naczyń. Dużą skuteczność miodu lipowego zanotowano w schorzeniach układu nerwowego, między innymi w nerwicach, nadmiernym podnieceniu nerwowym, stresie i bezsenności. Miód lipowy z uwagi na dużą zawartość fruktozy jest również cennym środkiem dla chorych na cukrzycę niezależną od insuliny (cukrzyca typu II).
