W starożytnej Grecji tymianek uznawano za symbol odwagi i siły. W starożytnym Egipcie olejkiem tymiankowym balsamowano zwłoki. Ten krzew znany jest na całym obszarze Morza Śródziemnego, a także w północnej Ameryce i południowej Afryce. W Polsce poznano go dzięki królowej Bonie.
Miód tymiankowy pozyskiwany jest z nektaru drobnych, liliowo-różowych kwiatków tymianku pospolitego – tymianku właściwego (Thymus vulgaris L.), zwanego również macierzanką zwyczajną lub tymiankiem właściwym. Roślina ta kwitnie od początku czerwca, do końca pierwszej dekady lipca, czasem nawet dłużej. Wydajność zbioru miodu waha się w granicach od 100 do 250 kg z 1 hektara.
Miód tymiankowy często określany jest mianem „czerwonego miodu” z powodu charakterystycznego odcienia rubinowo-bursztynowego świeżej patoki (miód płynny). Krupiec (miód po skrystalizowaniu) cechuje się barwą jaśniejszą burszynowo-pomarńczową. Krystalizuje nierównomiernie średnio i grubokrystalicznie – co z postępem tego procesu zanika.
Aromat miodu jest mocny, wyraźny, z konkretną nutą korzenną tymianku. Wysoka zawartość kwasów organicznych i najwyższa kwasowość ogólna pośród europejskich miodów nektarowych sprawia, że miód ten subiektywnie wydaje się być mniej słodki i wyraźnie kwaskowy. Miód tej odmiany należy do najbardziej aromatycznych miodów pozyskiwanych w naszej szerokości geograficznej i jest uznawany za jeden z najsmaczniejszych miodów. Stąd ceny miodu tymiankowego w krajach gdzie się go pozyskuje na większa skalę np.: Grecji, czy Francji przekraczają 30-40 euro/kg. W naszym kraju pozyskiwany jest w regionach o dużych tradycjach upraw zielarskich, tj.: Kujawy, Lubelszczyzna.
Pomijając szerokie spektrum zastosowań w medycynie ludowej i akademickiej jest miodem o niezwykłych walorach smakowych i szerokim zastosowaniu kulinarnym. Wspaniale się sprawdza w miodach pitnych i nalewkach zarówno jako dodatek „podkręcający” aromat, jak i podstawowy komponent.
Z uwagi na obecność substancji przeciwdrobnoustrojowych i przeciwzapalnych miód tymiankowy okazał się cennym środkiem pomocnym w leczeniu schorzeń wywołanych przez drobnoustroje, zwłaszcza przez bakterie Gram-dodatnie:
- schorzenia dróg oddechowych,
- stany zapalne gardła,
- schorzenia błony śluzowej jamy ustnej,
- grypa,
- choroby z przeziębienia,
- zapalenie oskrzeli i płuc,
- kaszel,
- schorzenia układu trawiennego i jelit,
- nerwica żołądka,
- zapaleniu błony śluzowej żołądka,
- wrzody żołądka,
- zaburzenia trawienia,
- wzdęciach,
- stany zapalne jelita cienkiego i grubego,
- schorzeniach ginekologicznych (szczególnie w zapaleniu pochwy wywołanym przez rzęsistka pochwowego Trichomonas vaginalis),
- stany zapalne dróg moczowych;
