Miód Tymiankowy

talerz_witamin_miody_kasztanowyW starożytnej Grecji tymianek uznawano za symbol odwagi i siły. W starożytnym Egipcie olejkiem tymiankowym balsamowano zwłoki. Ten krzew znany jest na całym obszarze Morza Śródziemnego, a także w północnej Ameryce i południowej Afryce. W Polsce poznano go dzięki królowej Bonie.
Miód tymiankowy pozyskiwany jest z nektaru drobnych, liliowo-różowych kwiatków tymianku pospolitego – tymianku właściwego (Thymus vulgaris L.), zwanego również macierzanką zwyczajną lub tymiankiem właściwym. Roślina ta kwitnie od początku czerwca, do końca pierwszej dekady lipca, czasem nawet dłużej. Wydajność zbioru miodu waha się w granicach od 100 do 250 kg z 1 hektara.
Miód tymiankowy często określany jest mianem „czerwonego miodu” z powodu charakterystycznego odcienia rubinowo-bursztynowego świeżej patoki (miód płynny). Krupiec (miód po skrystalizowaniu) cechuje się barwą jaśniejszą burszynowo-pomarńczową. Krystalizuje nierównomiernie średnio i grubokrystalicznie – co z postępem tego procesu zanika.
Aromat miodu jest mocny, wyraźny, z konkretną nutą korzenną tymianku. Wysoka zawartość kwasów organicznych i najwyższa kwasowość ogólna pośród europejskich miodów nektarowych sprawia, że miód ten subiektywnie wydaje się być mniej słodki i wyraźnie kwaskowy. Miód tej odmiany należy do najbardziej aromatycznych miodów pozyskiwanych w naszej szerokości geograficznej i jest uznawany za jeden z najsmaczniejszych miodów. Stąd ceny miodu tymiankowego w krajach gdzie się go pozyskuje na większa skalę np.: Grecji, czy Francji przekraczają 30-40 euro/kg. W naszym kraju pozyskiwany jest w regionach o dużych tradycjach upraw zielarskich, tj.: Kujawy, Lubelszczyzna.
Pomijając szerokie spektrum zastosowań w medycynie ludowej i akademickiej jest miodem o niezwykłych walorach smakowych i szerokim zastosowaniu kulinarnym. Wspaniale się sprawdza w miodach pitnych i nalewkach zarówno jako dodatek „podkręcający” aromat, jak i podstawowy komponent.
Z uwagi na obecność substancji przeciwdrobnoustrojowych i przeciwzapalnych miód tymiankowy okazał się cennym środkiem pomocnym w leczeniu schorzeń wywołanych przez drobnoustroje, zwłaszcza przez bakterie Gram-dodatnie:

  • schorzenia dróg oddechowych,
  • stany zapalne gardła,
  • schorzenia błony śluzowej jamy ustnej,
  • grypa,
  • choroby z przeziębienia,
  • zapalenie oskrzeli i płuc,
  • kaszel,
  • schorzenia układu trawiennego i jelit,
  • nerwica żołądka,
  • zapaleniu błony śluzowej żołądka,
  • wrzody żołądka,
  • zaburzenia trawienia,
  • wzdęciach,
  • stany zapalne jelita cienkiego i grubego,
  • schorzeniach ginekologicznych (szczególnie w zapaleniu pochwy wywołanym przez rzęsistka pochwowego Trichomonas vaginalis),
  • stany zapalne dróg moczowych;

, , , , , , , , , , ,

Miód Lawendowy

talerz_witamin_miody_lawendowyMiód lawendowy pochodzi z nektaru zbieranego przez pszczoły z drobnych niebieskofioletowych kwiatów lawendy wąskolistnej – Lavandula angustifolia Mill, zwanej również lawendą prawdziwą, lawendą lekarską lub lawendą wonną z rodziny wargowych. Roślina ta naturalnie występuje w europejskim rejonie Morza Śródziemnego. W Polsce uprawiana, uważana jest za bardzo dobrą roślinę miododajną. Kwitnie obficie w lipcu, dostarczając nektaru z wydajnością miodową od 200 do 300 kg z hektara. W uprawie rzadko spotykana jest jako czysty gatunek, stąd źródłem nektaru dla pszczół są również kwiaty towarzyszącej jej lawendy szerokolistnej.
BARWA
Ma zabarwienie jasnokremowe, jasnożółte lub złociste i normalną konsystencję.
SMAK i AROMAT
Posiada delikatny aromat kwiatów lawendy, łagodnie aromatyczny. Jego intensywny smak pozostaje w ustach na długo. Miód lawendowy należy do miodów o najwyższej jakości.
SKŁAD i ZASTOSOWANIE
Pod względem składu chemicznego na pierwszym miejscu obok cukrów prostych, witamin i biopierwiastków należy wymienić olejek eteryczny oraz flawonoidy. W miodzie lawendowym znajdujemy także takie związki jak: luteolina, kemferol, apigenina i izoramnetyna.
Znajduje zastosowanie jako dodatek do napojów, ciast, deserów owocowych i lodów.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Miód lawendowy ze względu na dużą zawartość olejku eterycznego odznacza się działaniem antyseptycznym, spazmolitycznym, uspokajającym, przeciwmiażdżycowym, hipotensyjnym, kardioenergetycznym. Dlatego wskazany jest wspomagająco w leczeniu grypy, przeziębienia, chorób układu oddechowego, jak zapalenie oskrzeli i zapalenie płuc. Dobre efekty w wyniku kuracji miodem lawendowym uzyskuje się w schorzeniach serca i układu sercowo-naczyniowego, w tym miażdżycy naczyń wieńcowych, nerwicy serca i nadciśnieniu. Jest on nie tylko dobrym źródłem energii dla mięśnia sercowego, ale również zwiększa jego siłę skurczu, rozszerza naczynia krwionośne i polepsza przepływ krwi przez naczynia wieńcowe i obwodowe. Pomocny jest ponadto w przypadku bezsenności, bólu głowy. Działanie łagodnie uspokajające i spazmolityczne miodu lawendowego wykorzystywane jest również w zaburzeniach trawienia oraz schorzeniach żołądka, jelit i wątroby na tle skórczowym. Ze względu na zawartość olejku eterycznego wspomaga leczenie chorób nerek i dróg moczowych, jak również chorób pasożytniczych. Cenne jest także łagodne działanie miejscowe tej odmiany miodu po nałożeniu na miejsce użądlenia przez owady, co wyraża się szybkim ustąpieniem pieczenia i obrzęku, oraz przyspieszeniem gojenia rany.

, , , , , , , , , , ,

Miód Mniszkowy

talerz_witamin_miody_mniszkowyZakwalifikowany przez znawców i smakoszy do bardzo szlachetnych, ale to niełatwy do pozyskania miód ponieważ pszczoły bardzo często wykorzystują go jako pożytek rozwojowy. Poszukiwany z uwagi na walory smakowe i nie tylko. Powstaje z nektaru kwiatów mniszka pospolitego, popularnie zwanego dmuchawcem lub mleczem. Masowo kwitnie w maju, dlatego też bywa nazywany „miodem majowym”, ale dobrze „nektaruje” tylko w czasie niemal upalnych dni. Co ciekawe, położenie terenu, na którym kwitnie mniszek wpływa w sposób niebagatelny na jego kolor, smak, walory zapachowe i konsystencję. W niektórych zakątkach naszego kraju uchodzi za najsłodszy z polskich miodów. Krystalizuje szybko, przybierając drobnokrystaliczną konsystencję. Przed skrystalizowaniem jest bardzo gęsty, ciągliwy. W celu przywrócenia pierwotnej konsystencji należy słoik poddać „kąpieli wodnej” w temp. do 40 stopni, co z resztą można powtórzyć przy wszystkich skrystalizowanych gatunkach miodów. Chronić przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych.
BARWA
Miód z mniszka ma barwę jasnokremową przez żółtą, aż do jasno pomarańczowej, gdyż taki kolor ma pyłek kwiatowy mniszka lekarskiego.
SMAK i AROMAT
W zależności od pogody, rejonu geograficznego i urodzaju, zdarzają się partie bardzo słodkie, z głębokim i przyjemnym aromatem mniszka.
SKŁAD i ZASTOSOWANIE
Miód mniszkowy zawiera karotenoidy, triterpeny, białka, witaminę B2 i witaminę C oraz biopierwiastki, takie jak żelazo, potas, mangan i fosfor. Wśród cukrów prostych zawiera fruktozę (41,5%) w przewadze nad glukozą (35,6%). Warto również wspomnieć o występowaniu w tej odmianie miodu choliny, ważnego składnika lecytyny, acetylocholiny i innych fosfolipidów o wielokierunkowym działaniu na komórki i układy organizmu. Pod względem walorów leczniczych bardzo cennym oddziaływaniem biologicznym miodu mniszkowego jest jego ochronne działanie na wątrobę i drogi żółciowe. Dzięki zawartości choliny obniża poziom lipidów w wątrobie, oraz działa łagodnie żółciopędnie. Korzystne działanie powyższego miodu w tych schorzeniach wynika ze stosunkowo niskiej zawartości aminokwasów i biopierwiastków, jak również pomocnego w tych stanach łagodnego działania moczopędnego.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Miód mniszkowy należy do miodów o niskiej aktywności antybiotycznej. Stosowany w chorobach: serca, wątroby, dróg żółciowych (dzięki zawartej w miodzie mniszkowym cholinie, obniża się poziom lipidów w wątrobie i zwiększa efekt żółciopędny), nerek, pęcherza i dróg moczowych, dolegliwościach reumatycznych, niedokrwistości i schorzeniach żołądka. Polecany w stanach wyczerpania psychofizycznego i ogólnym osłabieniu. Działa wzmacniająco na układ odpornościowy. Miód ten doskonale przyśpiesza gojenie wszelkich ran.

, , , , , , ,

Miód Wrzosowy

talerz_witamin_miody_wrzosowyNazywany „Królem Miodów”,  ponieważ trudność i pracochłonność w pozyskaniu, a także mała ilość wrzosowisk w Polsce sprawia, że dostępny jest w nielicznych pasiekach. Pozyskiwany jest od pszczół w okresie wakacyjnym – od lipca do października, z kwiatów wrzosu. Z „pól wrzosowych” pszczoły zbierają nektar na miód o konsystencji galaretki.
BARWA
Ma barwę jasnobrunatną z jaśniejszym lub ciemniejszym rubinowym odcieniem. Galareta robi się w nim stosunkowo szybko. Po ewentualnym skrystalizowaniu robi się pomarańczowy rzadziej ciemnobrunatny. Ma on wtedy konsystencje drobnoziarnistą.
SMAK i AROMAT
Urzeka przyjemnym zapachem wrzosu dzięki zawartości olejków eterycznych i stu dwudziestu innych substancji pochodzących z nektaru oraz niezapomnianym, gorzkawym i ostrym smakiem, co jest rzadkim zjawiskiem wśród odmian miodu, co nie oznacza że nie jest słodkim miodem.  Nie zawiera wielu witamin, za to ich brak rekompensuje duża zawartość enzymów i wolnych aminokwasów.
ZASTOSOWANIE
Miód wrzosowy świetnie się sprawdza jako dodatek do potraw. Sosy słodko-kwaśne, mięsa w zalewie miodowej czy nawet jogurt, urozmaicone dodatkiem miodu – mają niepowtarzalny i oryginalny smak, a przy tym takie potrawy są zdrowe. Często stosujemy pszczeli miód wrzosowy do herbaty, kawy, kakao. Taki napój ma właściwości rozgrzewające i niejednokrotnie zapobiega chorobie. Nie można zapomnieć, że miód wrzosowy w doskonały sposób zastępuje cukier i w przeciwieństwie do cukru, nie zagraża naszemu zdrowiu.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Znajduje zastosowanie w leczeniu zapalenia gardła i błony śluzowej jamy ustnej – zwiększa odporność i chroni przed rozwojem zakażenia. Stosowany także w chorobach dróg moczowych i prostaty u mężczyzn po 40 roku życia, przy kamicy nerkowej, biegunkach, stanach zapalnych żołądka i jelit oraz chorobach reumatycznych. Sprawdza się jako lek w chorobach oczu.

, , , , , , , ,