Miód malinowy przywodzi na myśl najcieplejsze dni lata. Jest miodem oryginalnym i stosunkowo rzadko spotykanym. Malina kwitnie około 3 tygodnie, a rozpoczyna kwitnienie z końcem maja. To właśnie wtedy pracowite pszczoły zbierają najsłodszy malinowy nektar. Istnieją także odmiany kwitnące w drugiej dekadzie sierpnia, a cykl ten trwa nawet do początków listopada lub do pierwszych przymrozków. Warto zapytać z których odmian jest miód, bo różnice smakowe i zapachowe są jak najbardziej widoczne. Wczesne maliny są większe, słodkie z lekkim odcieniem kwaskowym. Te jesienne są znacznie mniejsze, ale równie jak nie bardziej słodkie od swoich wiosennych kuzynów, a ze względu na chłodniejszą aurę, w której kwitną, nie są „podgryzane” przez robaczki, larwy i inne insekty. Istnieją także maliny dziko rosnące – leśne, których smak przypomina odmiany wczesnowiosenne, ale bez tak wyraźnego posmaku kwaskowego.
BARWA
Miód malinowy charakteryzuje się kolorem złocistym, po skrystalizowaniu jaśnieje, staje się wtedy prawie śnieżnobiały, bardzo szybko krystalizuje.
SMAK i AROMAT
Wonią przypomina zapach kwiatów malin, z lekką nutą cytrynową.
SKŁAD i ZASTOSOWANIE
Najliczniejszą grupę związków w miodzie stanowią węglowodany. W największej ilości monosacharydy: glukoza  (~34%) i fruktoza (~39%). Istotnym czynnikiem wpływającym na smak miodu są kwasy organiczne. W największej ilości występują kwasy: glukonowy, jabłkowy i cytrynowy. Zasadniczą grupą związków decydującą o smaku i aromacie miodu są olejki eteryczne pochodzące z nektaru. Łącznie z miodu wyodrębniono ponad 50 substancji aromatycznych, wśród których znajdują się wyższe alkohole alifatyczne, aldehydy i ketony, a także estry  i związki polifenolowe. Barwa miodu uzależniona jest od obecności różnych barwników. Największe znaczenie maja karotenoidy, głównie β-karoten i ksantofil. Do najważniejszych enzymów, pochodzących głównie ze śliny pszczoły, należy zaliczyć inwertazę, która powoduje rozpad sacharozy do glukozy i fruktozy, α-amylazę  i β-amylazę, prowadzące do przemiany polisacharydów  do dekstryn, a następnie do cukrów prostych. Ponadto miód zawiera pewne ilości mikroelementów: potas, chlor, fosfor, magnez, wapń, żelazo, mangan, kobalt  i inne. W miodzie stwierdzono również występowanie substancji o charakterze hormonalnym. Ważne zadanie spełnia acetylocholina. Miód zawiera także niewielkie ilości witamin: B1, B2, B6, B12, kwas foliowy, kwas pantotenowy i biotynę. Wartość kaloryczna 100 g miodu waha się w granicach 320–330 kcal. Dominujący udział cukrów prostych – glukozy i fruktozy, decyduje o właściwościach wzmacniających miodu. Cukry te są wchłaniane w układzie pokarmowym bezpośrednio do krwi, gdzie w zależności od potrzeb przetwarzane są w energię lub odkładane w wątrobie w postaci glikogenu.
Miód malinowy jest lubiany zwłaszcza przez dzieci i jest im też z innych względów szczególnie dedykowany. Doskonale nadaje się do sporządzania napojów orzeźwiających i słodzenia. Miód malinowym jest cennym produktem odżywczym, zwłaszcza dla ludzi wyczerpanych pracą fizyczną czy umysłową. Obecnie miód wchodzi w skład diety: sportowców, alpinistów, płetwonurków. Cukry proste biorą też udział w detoksykacji, chroniąc w pewnym stopniu przed działaniem zanieczyszczonego środowiska oraz obniżając toksyczne działanie alkoholu, nikotyny  i innych używek.
WŁAŚCIWOŚCI LECZNICZE
Obecna w miodzie acetylocholina obniża ciśnienie i poprawia krążenie krwi, natomiast cholina działa ochronnie na wątrobę oraz zwiększa wydzielanie żółci. Jony metali zawarte w miodzie stymulują produkcję czerwonych ciałek krwi i hemoglobiny. Antybakteryjne właściwości miodu są wynikiem kompleksowego działania kilku czynników. Jednym z nich jest powstający nadtlenek wodoru. Bakteriostatyczne działanie miodu wywołane jest także jego wysokim ciśnieniem osmotycznym, jak również może być to efekt działania olejków eterycznych i flawonoidów, występujących w miodzie w niewielkich ilościach. Miód odznacza się również właściwościami przeciwzapalnymi, odnawiającymi i oczyszczającymi. U dzieci spożycie miodu wzmaga rozwój umysłowy i zwiększa odporność na choroby. Dzieci w wieku 1–4 lat powinny dostawać 7 g (1 łyżeczka) dziennie, dzieci w wieku 5–12 lat powinny spożywać 15–40 g miodu dziennie.